از ترس ها

از وقتی که پدربزرگم رفت بیمارستان و معلوم شد قلبش وضعیت خوبی نداره ، یه جور ترس عجیبی نشسته به جونم! هر ان منتظرم که این حباب خوش بختی بترکه. انگاری متوجه شدم که ممکنه عزیز هامو همین جوری از دست بدم و تا ابد حسرت دیدنشون به دلم بمونه . اون روزا هر موقع زنگ میزدم خونه مامانبزرگم - میدونم که ادم بد بینی ام - منتظر بودم صدای گریه از پشت تلفن بشنوم و قلبم هری بریزه پایین ... 

حالا که خداروشکر به خیر گذشته ، فقط ترس از دست دادن برام مونده. اون موقع تازه فهمیدم که چه قدر پدربزرگ و مادربزرگم رو دوست دارم و چه قدر بند قلبم به قلبشون وصله. انگار ادم تا ندونه که کسی رو ممکنه از دست بده ، قدرشو نمیدونه ! این رفتن های ناگهانی ، این نبودن ها ، این از دست دادن ها قطعا خیلی سخته. کاش میشد با عزیز هات تا ابد زندگی کنی ، بابا اصلا به نظرتون پیدا کردن اکسیر حیات انقدر سخته؟ 

پ.ن : وقتی وبلاگ نوشتن رو دوباره شروع کردم ، به خاطر فضاهای جدید مجازی ، فکر نمیکردم خیلی کسی به وبلاگ و وبلاگ نویسی علاقه داشته باشه هنوز . اما اعتراف میکنم که اشتباه کردم ! وجود تک تک مخاطب ها و دوستایی که اینجا پیدا کردم برام خیلی ارزشمنده ، ممنون که هستید :* :)بمونید برام