بدون عنوان

سیصد و شصت و پنج روز است که لال شده ام. از همان ساعتی که یکی از بچه ها خبر رفتنت را توی گروهمان زد و من فقط توانستم بنویسم : وای. و بعد دو ساعتی را بدون حرکت روی مبل بنشینم و بی هدف به روبرویم خیره بشوم.که نتوانم تکان بخورم. که وقتی خاله ام میگوید شاید جامانده باشی ، به گریه بیفتم. زینب عزیزم،اگر بگویم این 365 روز حتی یک روزش هم بدون یادت نگذشته، دروغ نگفتم. من هنوز رفتنت را باور نکرده ام. هنوز منتظرم که یک روز  بیدار بشوم  وببینم  لست سین تلگرامت along time ago نیست. من هنوز منتظرم بیدار بشوم و ببینم  تو و همه مسافر های ان پرواز لعنتی  از پرواز جامانده اید...