بسیار سفر باید ...

 بذارید این مطلب  رو بدین شکل شروع کنم : من عاشق سفر هستم ! 

من عاشق سفر کردنم. اشنا شدن با فرهنگ های جدید ، دیدن مکان های تاریخی و دیدنی ، طبیعت زیباو بکر ، اشنایی با ادما و غذاها با مزه های عجیب .دوست دارم یه روز شال و کلاه کنم و یه کوله بندازم پشتمو برم دنیا رو بگردم !  و از اونجایی که هنوز قسمت نشده که سفر کنم به جاهایی که دوست دارم ، ( دانشجویی و جیب خالیش )  سفرنامه زیاد میخونم. و خب اینجور بگم که شیفته ی سفرنامم . اینکه  یه مکانی رو اول از دید یه نفر دیگه  تصورش کنم و  ببینم واقعا برام هیجان انگیزه! مثلا شما با محله شفشاون مراکش اشنایی  دارید ؟ ( عشاق رنگ ابی کجای مجلس نشستن؟)  من اولین بار راجع بهش  توی کتاب" چای نعنا"  منصور ضابطیان عزیز خوندم و شیفته اش شدم ! برای منی که نود درصد کمد لباس هام از ابی تشکیل شده و ده درصد غیر ابی باقی مانده ( اگر باشد :)) ) هدیه ست ، اونجا مثل بهشت بود ! و تصور جزئیاتش منو غرق خوشی میکرد :) شما حتی اینجور فکر کن که من کلی از اکانت هایی که در اینستاگرام دنبال میکنم یا اهل سفر کردن و سفرنامه نویسی اند - ایرانی و خارجی - یا عکس و فیلم  از جاهای دیدنی دنیا میذارن ( اینجا نقطه ایه که من با جزایر مالدیو و فیلیپین اشنا شدم و نگم براتون از زیباییشون ...) حتی پارسال دوستم برام دفتر سفر هدی رستمی رو خرید و من با کلی ذوق و شوق رویای پرکردنش رو داشتم و اعتراف میکنم که هنوزم دارم . که کرونا اومد و قیمت دلار اینجوری شد و ...این کرونای لعنتی که لذت سفر های داخلی رو ازمون گرفت و قسمت دلارم کلا رویای دیدن کشور های دیگه رو مخدوش کرد .  یه نفر تو توییتر نوشته بود که سال 93 با  سه میلیون _ بله ، سه میلیون !_ کل اروپا رو گشته . و خب الان با سه میلیون حتی ویزا- شما بخون تف - هم بهت نمیدن و این برام خیلی دردناکه ...

اما من دلم نمیاد از این عشق دست بکنم ! تصور دیدن جاهایی که راجع بهشون خوندم ، خیال پردازی کردم ، با گوگل کردن به طور واقعی دیدمشون و غرق خوشی شدم به من دو تا بال میده برای پرواز ! کاش یه روز بیام اینجا و عکس بلیط اولین سفرم رو براتون بذارم . امیدوارم اون روز خیلی دور نباشه :)

پ.ن : قسمتی از کتاب چای نعنا ، نوشته منصور ضابطیان ، محله شفشاون  : محله ای با کوچه های ابی . خیابان های تودرتو با کوچه پس کوچه هایی حیرت انگیز و همه به رنگ ابی . تونالیته های ابی در شفشاون به چشم و هم چشمی هم می نشینند. جمع این همه رنگ ابی و پیوند ان با ابی اسمان ادم را در حالی بی نظیر فرو میبرد. وقتی وارد محله میشوی ، سعی میکنی نام کوچه هارا به خاطر بسپاری تا راه برگشت را پیدا کنی . اما تلاش بیهوده ای ست چون انقدر کوچه پس کوچه ها درهم تنیده شده اند که هیچ نامی به خاطر نمی ماند کوچه ها باریکند و پر از درهای چوبی و تکراری ست که بگویم دیوار ها همه ابی ست...